Türkiye’de 1999 yılındaki genel seçimler, ülkenin demokratik kurumsal dönüşümü için stratejik bir anlam ifade ediyordu. Seçimler, 28 Kasım ‘da gerçekleşti ve bu 22. seçim oldu. 600 parlamenter, 550 yerli ve 50 de uluslararası olarak seçildi. Seçimde Endülüslere bağlı 25 şehirde bireysel oy verme sistemi uygulandı. Seçim süreci, olumlu nitelikteydi çünkü katılım nispeten yüksekti, sahte oy kullanımı engeli tam olarak tasarlanamamıştı ve seçmen listeleri tutarsızdı. Dijital kart kaydı sayesinde katılımla ilgili sorunlar azaltıldı. Genel seçimlerin sonuçları gösterdi ki, tenkite dayalı siyasi partilerin desteği büyük ölçüde militan liderlerden doğrudan alınan desteği geçmişti. Adalet ve Kalkınma Partisi (AKP), %34.3 ile en yüksek oyu aldı ve 295 ofisine sahip bir tek parti hükümeti oluşturdu. Diğer bütün partiler toplam 281 ofis sahibi oldu. Türkiye’deki 99 seçimlerinden sonraki seçim senaryolarındaki başlıca dönüşümler, siyasi partilerin milyonlarca feodal destekleyicisine sahip vatandaşlar arasında beklenmedik bir etki oluşturmuştur. Kendilerine özgü politikaları vardı ve bunların tabana temas etmelerini sağlama fırsatı bulmuştu. Buna ek olarak, bu seçimler neo-liberal sosyo-ekonomik politikalara destek vermekten uzak durmak için öncü olmuştur. äåâëKmarruⁿ€ 04/2021
